Artefakt izvan mjesta (oopart) je naziv koji se daje praistorijskom objektu pronađenom u neobičnom ili nemogućem kontekstu. Ovi artefakti se obično opisuju kao objekti stvoreni tehnologijom koja je previše napredna za nivo karakteristične civilizacije za eru na koju su datirani.
Mnogi vide ovakve artefakte kao dokaz da mainstream (glavna) nauka izostavlja važne oblasti znanja, bilo namjerno ili zbog neznanja.
1991. godine, istraživači koji su obavljali geološka istraživanja na nekoliko obala ruskih rijeka otkrili su stotine sićušnih artefakata u obliku zavojnice, od kojih su neki bili mali i do 2/10 000 centimetara.
Fotografija: Misterije svijeta, Herbert Genzmer i Ulrich Hellenbrand
Istraživači su provodili mineraloške studije za istraživanje u planinama Urala i možemo samo zamisliti njihovu zbunjenost kada su naišli na ovo otkriće.
Artefakti su pronađeni su na dubinama između 3 i 12 metara i mogli su biti stari između 20.000 i 318.000 godina.
Najveći od njih su dugi 3 centimetra, dok su najmanji dugi samo 2,5 mikrona. Poređenja radi, prosječan pramen kose je širok oko 100 mikrona. Veći namotaji su napravljeni od bakra, dok su manji napravljeni od volframa ili molibdena.
Njihov oblik sugeriše da nisu prirodni metalni fragmenti i da zapravo podsjećaju na moderne komponente nanotehnologije.
Ovi artefakti su izazvali su žestoku raspravu koja traje do danas. Misteriozne mikroskopske strukture datirane su na 300.000 godina.
Da li je Zemlja u to vrijeme bila dom tehnološki naprednog društva ili su ovi artefakti dokazi neke druge inteligencije sa sjedištem na našoj planeti?
Naše današnje društvo je tek nedavno razvilo nanotehnologiju zbog brojnih i dobro poznatih ograničenja.
Glavna nauka ne prihvata tehnološki nivo ranijih civilizacija, osim povremene upotrebe vatre za ljude koji su naselili Zemlju prije 300 milenijuma.
Naučnici nisu bili u stanju da utvrde ko ili šta je proizvelo ove konkretne strukture, ali jedno je sigurno: one nisu prirodne, jer nijedan poznati proces ne može da proizvede takve predmete.
Iako su neki tvrdili da su ove sićušne strukture samo krhotine koje su ostale od probnih raketa koje su lansirane sa obližnje svemirske stanice Pleseck, u izvještaju Moskovskog instituta utvrđeno je da su one previše stare da bi poticale iz moderne proizvodnje.
Dr E.W. Matvejeva, iz Centralnog naučnoistraživačkog odeljenja za geologiju i eksploataciju plemenitih metala u Moskvi, 1996. godine je napisao da su komponente tehnološkog porijekla, iako su stare hiljade godina.
Postrojenja iz Helsinkija i Sankt Peterburga takođe su potvrdila tvrdnje da su objekti u obliku zavojnice proizvedeni tehnološkim putem i da su zaista veoma stari.
Artefakti su proučavani u četiri različita objekta u Helsinkiju, Sankt Peterburgu i Moskvi.
Međutim, čini se da su daljnja istraživanja ovih sićušnih struktura završila 1999. godine, smrću dr. Johannesa Fiebaga, glavnog istraživača nalaza.
Ovaj nalaz otvara mnoga pitanja. Jesu li ljudi mogli savladati nanotehnologiju u eri pleistocena? Ko je u vrijeme Homo erectusa savladao tako naprednu industrijsku nauku? Da li je Zemlja bila dom davno izgubljene civilizacije ili su ovi artefakti ostaci vanzemaljaca?
Možda nikada nećemo saznati.
Izvor: Epoch Times